Onderscheiding mevrouw Ria Walk

Op acht september 2018 heeft mevrouw Ria Walk afscheid genomen van de Fraters Maristen op de Westerhelling in Nijmegen.

Gedurende 31 jaar had Ria Walk de dagelijkse huishoudelijke zorg voor de fraters, voor groepen en gasten op de Westerhelling.

Vanwege ziekteverlof was Ria al geruime tijd niet meer werkzaam op de Westerhelling. Lichamelijke klachten verhinderden haar om het werk, dat ze zo graag deed, nog langer op zich te nemen.

In de eerste jaren van haar dienstverband met de congregatie, bestond haar werk vooral in de huishoudelijke taken voor de communiteit van de fraters. Eind jaren tachtig bezochten groepen religieuzen bezinnings- en vormingsbijeenkomsten op de Westerhelling. Voor Ria en haar collega hield het in dat kamers in orde gebracht moesten worden en er dagelijks gekookt werd voor ongeveer 15 personen. Koken deed Ria graag en haar maaltijden werden erg gewaardeerd.

In de jaren negentig waren vluchtelingen te gast in de communiteit. Iedere dag waren er dan ongeveer 12 personen voor wie gezorgd moest worden. Soms vroeg dat om aangepaste maaltijden.

Vanaf het jaar 2000 kwam er weer een verandering in de bestemming en het gebruik van de Westerhelling. Vanaf deze datum was het Provincialaat van de nieuwe Provincie van de fraters er gehuisvest.

Ria heeft zich gevoegd in deze nieuwe bestemming en met haar praktisch inzicht en natuurlijke zorg heeft ze het mogelijk gemaakt dat uit Ierland, Groot Brittannië, België en Duitsland gasten ontvangen werden, zich thuis voelden en bijeenkomsten verzorgd werden.

Het was voor haar geen probleem om zich voor de buitenlandse gasten verstaanbaar te maken. “Haar Woeziks” verstond iedereen.

De betrokkenheid van Ria op het leven van de fraters bleek duidelijk toen zij bij gelegenheid van een jubileum van de fraters een zelf geborduurde afbeelding van Maria cadeau deed. Het heeft een plek gekregen in de eetkamer van de Westerhelling. Het is een werk dat haar wellicht honderden uren arbeid gekost heeft.

Voor deze lange, grote inzet, haar altijd opgewekt humeur en gulle lach heeft Ria de Pauselijke onderscheiding Pro Ecclesia et Pontifice ontvangen.

Het is een welverdiende kroon op haar lange loopbaan bij religieuzen. Haar werk was haar bijdrage aan het werk van de fraters.

Ria mag met veel dankbaarheid terugkijken op mooie jaren.

De feestelijke bijeenkomst werd afgesloten met een smakelijk buffet in gezelschap van familie, kennissen, fraters en collega’s.

Huis om te Zijn

In augustus 2014 is het Huis om te Zijn aan de Dennenstraat in Nijmegen van start gegaan.

Het huis was bedoeld om jongens tussen 12 en 17 jaar de gelegenheid te geven om een tijdje buiten hun gezin te leven en te wonen, zonder het contact met het gezin te verliezen en om na het verblijf in het Huis om te Zijn weer terug te gaan naar het gezin.

Het huis was een initiatief van de zusters Dominicanessen en de Fraters Maristen waar zich later de Zusters van Julie Postel bij aangesloten hebben.

In 2014 is het huis gestart in nauwe samenwerking met de Gemeente Nijmegen. Het was een mooi initiatief van congregaties en gemeente Nijmegen samen. In de visie van de Gemeente zouden er nog drie of vier van dergelijke huizen in Nijmegen gestart worden.

Op 1 juli 2018 heeft het bestuur van het Huis om te Zijn besloten om het huis te sluiten.

De redenen om het huis te sluiten zijn, dat de overgang van de jeugdzorg in 2015 van het Rijk en de Provincie naar de Gemeente is overgegaan. Deze overgang heeft een eigen dynamiek te weeg gebracht. In korte tijd is geheel overgegaan naar ambulante zorg voor deze jongens. Een jongen blijft nu in het gezin en rond het gezin wordt een netwerk van zorg voorzien. Het is een goede ontwikkeling en het is goed dat een jongen in het gezin kan blijven. Het is positief dat de Gemeente Nijmegen zich bewust is van haar maatschappelijke verantwoordelijkheid om een aangepaste vorm van zorg voor deze jongens en gezinnen op te zetten. Het initiatief van de congregaties heeft hierin een brugfunctie vervuld.

In zeer goed overleg met de Gemeente Nijmegen konden we vast stellen dat de hulp van congregaties niet meer nodig is. Een andere reden is dat in de afgelopen jaren aanmeldingen van jongens in het Huis om te Zijn kwamen die een te zware zorg vroegen. In ieder geval niet in overeenstemming met het doel van het huis.

De derde reden is, dat een 24 uur zorg voor een zorgpaar, voor deze doelgroep, te zwaar gebleken is.

De betrokken congregaties en de leden van het bestuur kijken terug op goede jaren. Na een grondige voorbereiding is met veel inzet gestart. Voor de jongens die in het huis verbleven hebben, is het een goede tijd geweest en de begeleiders kijken met voldoening terug op een zeer leerzame tijd.

De congregaties kunnen zeggen dat ze, op een moment dat het zich voordeed, geantwoord hebben op een behoefte die zich voordeed en zich terugtrekken nu het niet meer nodig is.

Dankbaarheid is dan ook op zijn plaats. Dankbaar voor de ervaring van het initiatief, voor de tijdelijke matschappelijke plaats die de congregaties ingenomen hebben, voor de toewijding van de zorgouders en de gelegenheid die jongens gekregen hebben om tijdelijk een veilige plek waarin persoonlijke aandacht centraal stond, te ervaren.

Jacques Scholte

Huis om te Zijn

In augustus 2014 is het Huis om te Zijn aan de Dennenstraat in Nijmegen van start gegaan.

Het huis was bedoeld om jongens tussen 12 en 17 jaar de gelegenheid te geven om een tijdje buiten hun gezin te leven en te wonen, zonder het contact met het gezin te verliezen en om na het verblijf in het Huis om te Zijn weer terug te gaan naar het gezin.

Het huis was een initiatief van de zusters Dominicanessen en de Fraters Maristen waar zich later de Zusters van Julie Postel bij aangesloten hebben.

In 2014 is het huis gestart in nauwe samenwerking met de Gemeente Nijmegen. Het was een mooi initiatief van congregaties en gemeente Nijmegen samen. In de visie van de Gemeente zouden er nog drie of vier van dergelijke huizen in Nijmegen gestart worden.

Op 1 juli 2018 heeft het bestuur van het Huis om te Zijn besloten om het huis te sluiten.

De redenen om het huis te sluiten zijn, dat de overgang van de jeugdzorg in 2015 van het Rijk en de Provincie naar de Gemeente is overgegaan. Deze overgang heeft een eigen dynamiek te weeg gebracht. In korte tijd is geheel overgegaan naar ambulante zorg voor deze jongens. Een jongen blijft nu in het gezin en rond het gezin wordt een netwerk van zorg voorzien. Het is een goede ontwikkeling en het is goed dat een jongen in het gezin kan blijven. Het is positief dat de Gemeente Nijmegen zich bewust is van haar maatschappelijke verantwoordelijkheid om een aangepaste vorm van zorg voor deze jongens en gezinnen op te zetten. Het initiatief van de congregaties heeft hierin een brugfunctie vervuld.

In zeer goed overleg met de Gemeente Nijmegen konden we vast stellen dat de hulp van congregaties niet meer nodig is. Een andere reden is dat in de afgelopen jaren aanmeldingen van jongens in het Huis om te Zijn kwamen die een te zware zorg vroegen. In ieder geval niet in overeenstemming met het doel van het huis.

De derde reden is, dat een 24 uur zorg voor een zorgpaar, voor deze doelgroep, te zwaar gebleken is.

De betrokken congregaties en de leden van het bestuur kijken terug op goede jaren. Na een grondige voorbereiding is met veel inzet gestart. Voor de jongens die in het huis verbleven hebben, is het een goede tijd geweest en de begeleiders kijken met voldoening terug op een zeer leerzame tijd.

De congregaties kunnen zeggen dat ze, op een moment dat het zich voordeed, geantwoord hebben op een behoefte die zich voordeed en zich terugtrekken nu het niet meer nodig is.

Dankbaarheid is dan ook op zijn plaats. Dankbaar voor de ervaring van het initiatief, voor de tijdelijke matschappelijke plaats die de congregaties ingenomen hebben, voor de toewijding van de zorgouders en de gelegenheid die jongens gekregen hebben om tijdelijk een veilige plek waarin persoonlijke aandacht centraal stond, te ervaren.

Jacques Scholte

Het labyrint in de tuin van de Westerhelling

Laatst kwam één van de gasten in het Stiltehuis naar me toe met de vraag waar ze het labyrint kon vinden. Ik had er de avond daarvoor over verteld. Ze had ondertussen het bord wat erbij staat –met uitleg erover- gevonden, maar wist toen nog niet wat ze moest doen. Ik legde haar nog eens uit dat ze kon beginnen bij de vijf bredere stenen. Toen zei ze “maar ik heb het labyrint niet gevonden”. Waarop ik aan haar uitlegde dat het links naast het bord te vinden is. “oh, dat ronde ding!“ zei ze toen verbaasd. Dit zegt misschien iets over de bekendheid van labyrinten. Het kan zijn dat ze een doolhof in haar hoofd had met hoge heggen, of helemaal geen beeld, ik weet het niet. Het verraste me en ik moest ik erom glimlachen.

We merken wel vaker dat het labyrint niet zo bekend is bij mensen. Dat het een grote aantrekkingskracht heeft, is wel duidelijk geworden het afgelopen jaar.

In februari 2017 is Gerard Löbker –Karmeliet- begonnen met het bouwen van een labyrint in de tuin van de Fraters Maristen op de Westerhelling in Nijmegen. Het heeft dezelfde vorm als het labyrint in de kathedraal van Chartres. Gerard gebruikte puin en mooie tweedehands bakstenen in verschillende kleuren. Hij werkte met de hand en eenvoudig gereedschap in een meditatieve sfeer. Het hele pad, heen en terug, is bijna 1 kilometer.

Het idee voor het labyrint kwam van fr. Gerard de Haan. Hij opperde dat het mooi kon zijn het 200 bestaan van de fraters Maristen te markeren door de komst van een labyrint. En dat het mooi is, is gebleken. Het is een opvallende verschijning, brengt een hele serene sfeer met zich mee, zorgt voor verbinding in de tuin en nodigt je vriendelijk uit om een kleine pelgrimstocht te maken.

Op de jaarlijkse Champagnatviering in juni werd het labyrint feestelijk geopend.

Fr. Gerard de Haan sprak daarbij een zegenwens uit en zei: “Ga op weg, je hoofd weet niet waar je voeten je hart brengen.”

Dat hoort bij het lopen van een labyrint. Je weet niet wat je zult gaan ervaren. Je kunt er niet in verdwalen, dat geeft moed om op weg te gaan. De weg naar binnen is net zo lang als de weg naar buiten. In het midden kun je een tijdje verblijven. Vragen die je je dan zou kunnen stellen zijn; Wat heb ik ervaren op mijn weg? Wat zegt dat mij? Wat zou ik daarvan weer mee naar buiten willen nemen, de wereld in? En dan loop je dezelfde weg terug, tot je weer bij het beginpunt uitkomt. De wegen van dit labyrint zijn onvoorspelbaar, soms ben je dicht bij het midden en dan daarna ineens weer helemaal in de buitenste ring. En dan plotseling sta je in het midden. Herken je dat misschien uit je ‘echte’ leven?

Sinds het labyrint er is, heeft ze al heel wat mensen geraakt. Laatst vertelde iemand me dit:

“Ik merkte dat ik bang was om fout te lopen.Toen keek ik goed en zag ik verderop de voetstappen van anderen. Op dat moment realiseerde ik me dat ik dat vaak doe, anderen volgen. Ik wil juist meer vertrouwen hebben in mijn eigen weg”.

Iemand in een burn-out zei:

“Ik vond het lopen van het labyrint fijn omdat ik me realiseerde dat de heenweg net zo lang is als de terugweg. Waar ik nu sta in mijn leven is ook niet plotseling gekomen. De weg terug mag dus ook een tijd duren.”

Eén van de gasten die nogal worstelde met perfectionisme had deze ervaring:

“Ik heb twee keer het labyrint gelopen. De eerste keer werd ik al gegrepen door de mooie rode boom (Japanse Esdoorn) naast het labyrint. De 2^e keer zag ik dat de boom naast de mooie rode blaadjes ook dorre bladeren had. Dat raakte me omdat de boom nog steeds mooi was, ook met die dorre bladeren. Ik besefte me dat ik ook niet perfect hoef te zijn, dorre bladeren mag hebben en dan nog steeds mooi ben.”

Vanuit één van de kamers in het Stiltehuis kijk je recht op het labyrint. Afgelopen zomer zag iemand er in de schemering een vos overheen lopen. De moestuin met veel bloemen erachter begint nu alweer een beetje uit te lopen. De narcissen werpen hun blikken al op het labyrint. De vrouwenmantels aan de rand steken ook hun eerste kopjes weer boven de grond uit. Laat maar komen de lente. Hopelijk kunnen nog vele jaren allerlei mensen het labyrint bewandelen.Voor het eerst, of keer op keer met weer een nieuwe ervaring om mee te nemen hun leven in, de wereld in.

In navolging van de uitnodiging van de Algemeen Overste van de Fraters Maristen, Frater Emili Turú, in zijn brief “De dans van de zending”, werden nieuwe internationale communiteiten gevormd met het doel als Maristen van Champagnat een antwoord te geven op de uitdagingen waarmee de wereld wordt geconfronteerd 200 jaar na de stich­ting van het Instituut. En zo ontstond het Project Lavalla200>. Als onderdeel daarvan werd in oktober 2016 voor Europa de Maristencommuniteit van Siracusa (Sicilië) ge­opend, die zich hoofdzakelijk richt op kinderen en tieners die zonder begeleiding in Italië arriveren, als vluchteling of immigrant.

Lees verder »